MFF Nowe Horyzonty 2014 #1 - Zaklęcie, które odpędza ciemność

Zaklęcie, które odpędza ciemność (Francja, Niemcy, Estonia 2013) - reż. Ben Rivers, Ben Russell

Festiwal Nowe Horyzonty podobno jest jednym z największych w Europie. Wyświetlane są filmy przedpremierowe, ale i z roku bierzącego i poprzedniego. Selekcja materiału dopuszcza różne dzieła, ale sam tytuł festiwalu zwiastuje, że nie będzie to kino popularne. Eksperymenty i nowatorskie metody to ulubione określenia w mikro recenzjach filmów - również i tego. Nie zniechęcił mnie zapowiedziany brak sztywnej fabuły czy wręcz luźne sceny bez widocznego, na pierwszy rzut oka,  związku. Byłem tym zaintrygowany.

Pierwszego razu się nie zapomina

Murzynka Pani X (1966) - reż. Ousmane Sembène

Z ogromną przyjemnością obejrzałem wszystkie piętnaście odcinków Odysei filmowej. Naszpikowana jest fragmentami filmów, o których mi się nie śniło i pewnie w inny sposób nigdy bym na nie nie trafił. Zapełniłem obustronnie dwie kartki A4 tytułami do obejrzenia i sukcesywnie, z nieukrywaną dumą, odkreślam kolejne niszowe pozycje. Oto jedna z nich.

Mbissine Thérèse Diop

Klasyka klasyki, posypana klasyką

Szczęki (Stany Zjednoczone 1975) - reż.  Steven Spielberg

Doskonale wiedziałem z czym mam do czynienia, zanim obejrzałem pierwszą minutę filmu. Najbardziej popularną ścieżkę dźwiękową w historii kina, nagrodzoną Oscarem, znałem od dawna. Szczęki są o ataku rekinów, tyle również wiedziałem. Znane mi były sukcesy finansowe tego filmu, a nazwisko reżysera obiło się o uszy. Czemu wciąż tego nie widziałem? Bałem się, że legenda filmu sama obali się po tym, jak na własne oczy skosztuję dzieła. Nie chciałem by renoma hitu kinowego upadła, a film nie zmienił się z klasyka w miałką zawiesinę z pogranicza kina A i B. Raz kozie śmierć - powiedziałem - miejmy to za sobą.

Denise Cheshire 

O najlepszym filmie Tarantino

Wściekłe psy (Stany Zjednoczone 1992) - reż. Quentin Tarantino

Od lewej: M. Madsen, Q. Tarantino, H. Keitel, C. Penn, L. Tierney, T. Roth, S. Buscemi

W przypadku filmu takiego jak Wściekłe psy nie ma potrzeby przedstawiania zarysu fabuły - nie ona jest tutaj ważna. Nie ma sensu odnoszenie dzieła do poprzednich produkcji reżysera, bo są tylko dwie i mało istotne. Należy z całą pewnością zwrócić uwagę na konstrukcję filmu i jego konwencję, bo oba te czynniki są fundamentem spektakularnego sukcesu jaki osiągnął obraz, a wraz z nim reżyser. Konstrukcję tak oryginalną, że stworzyła nowy nurt w kinie kryminalnym, a nazwisko reżysera stało się jego symbolem.

Najpopularniejszy ogr wciąż na czasie

Shrek (Stany Zjednoczone 2001) - reż.Vicky Jenson, Andrew Adamson

Następuje w życiu każdego mężczyzny taki moment, w którym musi obejrzeć bajkę (dalej zwaną filmem animowanym). Są tego różne powody (czy też preteksty) i są też różne filmy animowane, ale to zjawisko jest pewne jak kolejny wschód słońca.

Osioł i Shrek (głosy: Jerzy Stuhr i Zbigniew Zamachowski)

O tym, czego wymagam od Bonda

Skyfall (Wielka Brytania 2012) - reż. Sam Mendes

Po „najnowszym Bondzie” spodziewać się można wiele, ale nie dzieła sztuki. Nie oszukujmy się – to zdeklarowany film sensacyjny. Sensacyjny z rodzaju tych, w których każda scena spointowana jest spektakularną eksplozją lub równie widowiskowym pościgiem, strzelaniną czy nalotem dywanowym. Idąc do kina oczekujemy popisów sprawności fizycznej, szybkich aut i egzotycznych kobiet. Czasem w odwrotnym szyku. Pragniemy zrelaksować się oglądając wyżej wymienione pierwiastki skondensowane w dwugodzinną papkę o mniej lub bardziej atrakcyjnych walorach organoleptycznych i intelektualnych. Na fali popularności (trwającej zdecydowanie za długo) sensacyjnego kina epickiego poprzeczka zawieszona nawet tak nisko może pozostać jednak niezdobyta.

Daniel Craig i Aston Martin DB5

W końcu dramat, czy XXX?

Romance (Francja 1999) - reż. Catherine Breillat

Obejrzenie tego filmu stale odkładałem na później, początkowo zniechęcony mdłym opisem i jego niską oceną, a nawet kiepskim plakatem. Mając na uwadze to, że poważnie traktujący swoje zajęcie reżyser czy producent dba o każdy aspekt filmu, zostałem przez niego rozczarowany, zanim obejrzałem choćby minutę filmu. Będąc świadomy, że filmy trzymają się pewnej konwencji; z założenia stronią od pornografii, bo tym zajmuje się inna część rynku kinematografii, zastanawiałem się jak lichej jakości musi dramat "XXX". Zupełnie bezpodstawnie, jak się później okazało.

Caroline Ducey